De eerste overnachting doen we op kampeerterrein “De Rendierhoeve” in Moergestel, waar juist een zomerkamp was afgelopen, waarvan alleen de familie Van der Maaden nog was overgebleven; we worden met open armen ontvangen en zetten er voor het eerst onze tenten op.

Vandaar fietsen we via Kerkrade naar Duitsland, over Aken, Rötgen, een stukje door België voor de stempels in de paspoorten en om enige inkopen te doen, want België blijkt een stuk goedkoper dan Duitsland. Als we echter weer bij de Duitse douane komen, krijgen we bijna een boete omdat we met zoveel Belgische etenswaren komen aanzetten. Toen we ons armoedigste gezicht zetten, we waren tenslotte een stelletje arme trekkers, mochten we per gratie verder fietsen; we gaan langs Monschau, Stadtkyll, Prüm, Bitburg en Trier met de beroemde Porta Nigra, een triomfboog uit de Romeinse tijd, en trekken langs de Saar over Saarlouis, Saarbrücken, Sarreguemines in Frankrijk, Saverne naar Straatsburg, waar we de Rijn oversteken naar Kehl, weer in Duitsland. En maar paspoortstempels ophalen!!!!

Het wordt hier wel makkelijk neergeschreven, maar op de fiets in de Hunsrück en later voorbij Saarbrücken was het soms behoorlijk trappen in dat bergachtige gebied; toen voor ons nog een onbekend fenomeen, zulke heuvels hadden we in de buurt van Katwijk niet. Zeker voor Dik van Zomeren was het soms zwaar, omdat hij een fiets had met van die dikke, brede transportbanden! In Katwijk hadden we hem er al voor gewaarschuwd.

Langs de oostoever van de Rijn rijden we langs Neuried en Schwanau zuidwaarts naar Freiburg. In de buurt van Neuried gebeurt het volgende: de petroleum voor het kooktoestel is op en Dik van Zomeren wordt bereid gevonden ergens in de buurt – we staan daar met onze tenten echt in “the middle of nowhere” – petroleum te gaan kopen. Naar later blijkt, vraagt hij in de gevonden winkel: “Haben Sie noch Öl ?” , ja dat hebben ze; dus Dik komt triomfantelijk terug, want we hielden het niet voor mogelijk dat hij een winkel zou vinden, laat staan een winkel waar ze petroleum verkochten. En, wat brengt hij mee ……. Ja, hoor, slaolie; is hij toch bij de kruidenier geweest. Dat geeft natuurlijk grote hilariteit, maar we kunnen die avond dus niet koken.

Om toch een beetje sneller in Zwitserland te komen besluiten we om vanuit Freiburg met de trein naar Basel te rijden; eindelijk komen we dan in “der Schweiz”, voor ons ongelofelijk en de enorme afstand is nog wel voor het grootste deel met de fiets overbrugd!!!

In Basel worden we naar een camping verwezen, die zo op het eerste gezicht prachtig ligt; maar bij het opzetten van de tenten komen we er al gauw achter dat schijn bedriegt. Het is een mooie groene plek midden in de natuur, maar aan drie kanten rijden er boven ons hoofd
treinen over hoge viaducten; een fraai gezicht, dat wel … ook die lange goederentreinen. De ellende is echter dat die herrie ’s nachts gewoon doorgaat, dus van slapen komt niet veel. We zijn er dan ook maar één nachtje gebleven.
De volgende dag fietsen we dan verder Zwitserland in; nou, dat valt al na een paar kilometer zwaar tegen, want de helling in de wegen word steeds groter. We zijn dan ook niet verder gekomen dan Liestal en vandaar weer teruggereden naar Basel. Daar opnieuw de trein gepakt, nu naar Mainz.

Vanuit Mainz fietsen we richting Nederland langs de westoever van de Rijn over Bingen, Boppard, Koblenz, Bonn, Hürth naar Mönchengladbach. Op deze rit doet zich nog iets voor wat voor ons niet alledaags is; in de buurt van Boppard laten we voor de overnachting ons oog vallen op een stuk grasland aan de oever van de Rijn. We zetten onze tenten direct aan het water en gaan na het eten onder zeil na een inspannende fietsrit. Als we ’s morgens wakker worden, blijkt dat net op tijd te zijn en het is gelijk alle hens aan dek, want het rivierwater is ’s nachts zo gestegen dat we onze tenten en spullen als de gesmeerde bliksem weg moeten halen. Voor ons onbekend riviergedrag: wassend water.

In Mönchengladbach neemt Pim Hofkes afscheid, want hij moet op z'n middelbare school verschijnen voor het afleggen van een herexamen. Hij fietst in z'n eentje naar Roermond  en neemt daar de trein naar Leiden. De anderen overnachten nog in Venlo en leggen de volgende dag in één ruk de afstand naar Katwijk af.

Al met al was het een fantastische ervaring, in een tijd dat er nog nauwelijks  autobanen waren zoals we die nu kennen; het was allemaal veel gemoedelijker, ook in het buitenland, waar de mensen je toen nog groeten door hun hand op te steken en je b.v. “Grüss Gott” toe te roepen.
Bovendien was de onderlinge harmonie van dit stelletje Katwijkse Zeeverkenners perfect !!